Υπό το όνομα του Ιερού Λόχου. Το «τέλειον ανάλογον» σε τρεις πράξεις.

Με μόνο γνωστό μέχρι σήμερα τεκμήριο από τη στολή τους, το χιτώνιο του Κωνσταντίνου Ξενοκράτους (1803- 1876) του Εθνικού Ιστορικού Μουσείου, η εικαστικός καταρχήν ανατρέχει σε αρχειακά οπτικά τεκμήρια της εποχής που «εικονοποιούν» πρόσωπα και γεγονότα. 
Προκειμένου ωστόσο να ανασυνθέσει την «εικόνα» του ενδύματος των Ιερολοχιτών, στρέφεται ακόμη και σε μεταγενέστερες προσπάθειες αναβίωσης της στολής τους, οι οποίες επιχειρήθηκαν σε τρεις διαφορετικούς χρόνους (πράξεις): με αρχή τα ιστορικά κοστούμια που φορέθηκαν για να αναπαραστήσουν το σώμα των Ιερολοχιτών στον εορτασμό της Εκατονταετηρίδας που διοργάνωσε το Λύκειον των Ελληνίδων στο Στάδιο το 1930·  μέση τα θεατρικά κοστούμια που (επ)ένδυσαν το ομώνυμο ιστορικό δράμα του Γιώργου Κιτσόπουλου που ανέβασε το ΚΘΒΕ το 1973· και τέλος την πρόσφατη αναβίωση της στολής των Ιερολοχιτών από τον Σύλλογο «Οι Φίλοι της Μουσικής Διονύσιος Σολωμός» του Μεσολογγίου. 
Κάποια περισσότερο «αυθεντικά», «τέλεια ανάλογα» του πραγματικού, και άλλα ως αντανάκλασή του, τα κοστούμια αυτά αναδεικνύουν ενδιαφέρουσες  πτυχές του ρόλου του ενδύματος ως υπόμνηση του προσώπου, εις ανάμνησίν του ήρωα ή και προς τιμήν του, καθρεφτίζοντας ταυτόχρονα την κοινωνία που τα δημιούργησε ανάλογα με τους προσανατολισμούς της κάθε εποχής.

Συμπληρωματικά, για την πληρέστερη τεκμηρίωση της στολής του Ιερού Λόχου σταχυολογούνται αποσπάσματα από τη διασωθείσα διάλεξη του μελετητή του Ιερού Λόχου Κωνσταντίνου Ν. Ράδου προς του φοιτητές του Πανεπιστημίου Αθηνών, την παραμονή της 25ης Μαρτίου του 1919, όπου περιγράφονται αναλυτικά τα επιμέρους τμήματα του συνόλου.

Η εικαστικός, στον ρόλο του  conceptual βι[ντε]ογράφου του ενδύματος των Ιερολοχιτών, αναζητά τις αντίστοιχες γραπτές αναφορές στη στολή της φιλαρμονικής του Μεσολογγίου ως το μόνο «υπαρκτό» πλέον όλον. Με γκρο πλαν στη στολή «κολλάει» τη λήψη με την πληροφορία ή τα τεκμήρια της κάθε εποχής, δημιουργώντας έναν-προς-έναν συσχετισμό. Τα πλάνα διαδέχονται το ένα το άλλο υποδηλώνοντας τη μετάβαση από το παρελθόν στον ενεστώτα χρόνο της διήγησης και αντίστροφα. Ακόμη, με τεχνικές, όπως της αργής κίνησης (slow motion) μας «αναγκάζει» να προσέξουμε τη λεπτομέρεια. Ο «ταραχώδης» ρυθμός στον ήχο δίνει ένταση και συμπληρώνει την ακολουθία των εικόνων. Τέλος, μέσα στα πλάνα ενσωματώνει visuals που παραπέμπουν σε barcodes. Καθώς κινούνται  και αλλάζουν μορφή ανάλογα με τον ήχο, είναι σα να αποκαλύπτεται το περιεχόμενο του ενδυματολογικού κώδικα (dress code) των Ιερολοχιτών κάθε φορά που συντελείται η «ανάγνωσή» των συστατικών μερών της στολής τους. 
Στο τρίπτυχο Αντικείμενο (εν προκειμένω ένδυμα) – Εικόνα – Γραπτός Λόγος που χρησιμοποιεί η Θηβαίου, καθώς και στην αντιστοίχιση του ενός πεδίου με το άλλο, μπορεί κανείς να βρει εκλεκτικές συγγένειες με τον τρόπο με τον οποίο παράγεται το νόημα μέσα στο μουσείο.  Από την άλλη, η γρήγορη εναλλαγή των πλάνων και η συντομία με την οποία ταυτόχρονα συνοψίζει τη βιογραφία των Ιερολοχιτών προσδίδει στο έργο χαρακτηριστικά ενός κινηματογραφικού trailer. Συνάμα, το έργο της διαπνέεται από μια αίσθηση αναχρονισμού και πολυχρονικότητας που χαρακτηρίζει σήμερα πολλά θεατρικά εγχειρήματα: ταυτόχρονα εδώ και τώρα, εκεί και τότε.